Bij het inscannen van oude familiefoto's (een project waar ik al sinds vorige zomer aan werk, en nog een tijdje zoet mee zal zijn) kwam ik vorige week enkele foto's tegen van mijn allereerste bezoek "aan de zee" : zondag 25 juli 1954 - ik was toen vijf jaar. In welke badplaats dit historische evenement zich precies voordeed weet ik niet - en er is ook niemand meer aan wie ik het kan vragen. Naast mijn ouders waren mijn moeders tante Emma, -in de volks- en familiemond "Maikke" genoemd-, en Emma's echtgenoot André van de partij.
Er raasde die dag een felle wind over het strand (dat is te merken aan de kapsels en de kleren op de foto's). Ik herinner me dat die het zand opzwiepte en meevoerde, en er mijn blote benen mee teisterde, want ik droeg, zoals altijd in mijn kinderjaren, een korte broek. Ongetwijfeld werden de foto's gemaakt door mijn papa, want die is zelf helaas niet op de opnamen te zien (het ondankbare lot van de fotograaf). Op een eerste foto komen Emma, André, mijn moeder en ik kennelijk uit de duinen (we dalen alleszins een duinheuvel af). Een tweede foto toont dezelfde personages op een golfbreker. En op de derde (de bij dit artikeltje afgedrukte) opname staan we zowaar met onze voeten in zee ! Echt koud zal het, ondanks de hevige wind, dus niet geweest zijn, want dan zou mijn mama zich nooit tot pootje baden hebben laten verleiden. Op alle drie de foto's zit mijn hoofd in een grote sjaal gewikkeld - naar ik vermoed een initiatief van de altijd bezorgde tante "Maikke", ongetwijfeld in verband te brengen met de harde wind, en wellicht ook met het feit dat ik als kind nog al eens aan oorontstekingen leed. Op de foto waar we met onze voeten in het water staan steek ik mijn linkerarm en -hand naar omhoog : het gebaar doet denken aan dat van de jonge Tadzio in de (schitterende) film "Death in Venice" van Visconti (die uiteraard van veel later dateert).
En toevallig… vorige zondag (16 januari) voor het eerst dit jaar naar "de zee" geweest ! "Eerste keren" blijven fascinerend, al zijn ze op je oude dag dan ook minder sensationeel dan in je jeugd. Eigenlijk had ik er niet zoveel zin in, -de voorafgaande nacht (zonder aanwijsbare reden) slecht geslapen... een donkere dag-, maar mijn vrouw nam het heft en het stuur in handen en… weg waren we. Na een licht middagmaaltje in een ons vertrouwd eethuisje onderweg, zetten we rond twee uur voet op het (Zeeuwse) strand, en zie, als bij wonder, brak meteen de zon door ! Ik maakte er een interval-training van, -afwisselend joggen en stappen-, mijn vrouw hield het bij stappen. De frisse zeelucht vulde mijn longen : een letterlijke verademing na weken van veel "binnen zitten". Al gauw holde ik als een jonge hond over het strand (de stramme spieren buiten beschouwing gelaten). Toen ik ook nog molenwiekende armbewegingen ging maken dacht mijn vrouw, -zo vertelde ze me later-, dat ik een scheervlucht over de branding zou gaan uitvoeren. Nog altijd brengen strand en zee mijn bewustzijn op een hoger, sterker, dieper… niveau (net als de bergen, of als de piekmomenten van het emotionele leven). En bewustzijn, bewust zijn, dat is toch waar het (volgens mij) om draait in het leven.
De zeelucht had mij inmiddels zo "naturally high" gemaakt dat ik voorwaar mijn schoenen en sokken uittrok, en bij wijze van persoonlijke nieuwjaarsduik, met mijn voeten in het water ben gestapt ! Net als op die 25ste juli 1954, maar die analogie is mij pas achteraf te binnen geschoten (verleden en heden hebben elkaar dus onbewust ontmoet). Overigens was het water deze keer behoorlijk koud. 's Avond gingen we lekker eten bij een ons ook al zeer vertrouwde wok-Chinees in de buurt van Mechelen. We wokken daar wel niet, want we hebben ons al lang bekeerd tot het (van oorsprong Japanse) Teppanyaki.
Met dit alles waren we uitstekend gewapend tegen de volgende dag, die de derde maandag van januari was, en waarvan de media ons nu al enkele jaren na elkaar proberen wijs te maken dat het de meest tot depressiviteit aanzettende dag van het jaar zou zijn - "Blue Monday" ! Volgens mij een non-nieuwsitem met een hoog monster van Loch Ness-gehalte. Hoewel ik allesbehalve als een onverbeterlijke optimist door het leven huppel, blijf ik heel de maand januari toch iets van de verwachtings- en illusievolle energie van het frisse, pas begonnen, nieuwe jaar voelen… Zeker als ik op het strand loop.
Er raasde die dag een felle wind over het strand (dat is te merken aan de kapsels en de kleren op de foto's). Ik herinner me dat die het zand opzwiepte en meevoerde, en er mijn blote benen mee teisterde, want ik droeg, zoals altijd in mijn kinderjaren, een korte broek. Ongetwijfeld werden de foto's gemaakt door mijn papa, want die is zelf helaas niet op de opnamen te zien (het ondankbare lot van de fotograaf). Op een eerste foto komen Emma, André, mijn moeder en ik kennelijk uit de duinen (we dalen alleszins een duinheuvel af). Een tweede foto toont dezelfde personages op een golfbreker. En op de derde (de bij dit artikeltje afgedrukte) opname staan we zowaar met onze voeten in zee ! Echt koud zal het, ondanks de hevige wind, dus niet geweest zijn, want dan zou mijn mama zich nooit tot pootje baden hebben laten verleiden. Op alle drie de foto's zit mijn hoofd in een grote sjaal gewikkeld - naar ik vermoed een initiatief van de altijd bezorgde tante "Maikke", ongetwijfeld in verband te brengen met de harde wind, en wellicht ook met het feit dat ik als kind nog al eens aan oorontstekingen leed. Op de foto waar we met onze voeten in het water staan steek ik mijn linkerarm en -hand naar omhoog : het gebaar doet denken aan dat van de jonge Tadzio in de (schitterende) film "Death in Venice" van Visconti (die uiteraard van veel later dateert).
En toevallig… vorige zondag (16 januari) voor het eerst dit jaar naar "de zee" geweest ! "Eerste keren" blijven fascinerend, al zijn ze op je oude dag dan ook minder sensationeel dan in je jeugd. Eigenlijk had ik er niet zoveel zin in, -de voorafgaande nacht (zonder aanwijsbare reden) slecht geslapen... een donkere dag-, maar mijn vrouw nam het heft en het stuur in handen en… weg waren we. Na een licht middagmaaltje in een ons vertrouwd eethuisje onderweg, zetten we rond twee uur voet op het (Zeeuwse) strand, en zie, als bij wonder, brak meteen de zon door ! Ik maakte er een interval-training van, -afwisselend joggen en stappen-, mijn vrouw hield het bij stappen. De frisse zeelucht vulde mijn longen : een letterlijke verademing na weken van veel "binnen zitten". Al gauw holde ik als een jonge hond over het strand (de stramme spieren buiten beschouwing gelaten). Toen ik ook nog molenwiekende armbewegingen ging maken dacht mijn vrouw, -zo vertelde ze me later-, dat ik een scheervlucht over de branding zou gaan uitvoeren. Nog altijd brengen strand en zee mijn bewustzijn op een hoger, sterker, dieper… niveau (net als de bergen, of als de piekmomenten van het emotionele leven). En bewustzijn, bewust zijn, dat is toch waar het (volgens mij) om draait in het leven.
De zeelucht had mij inmiddels zo "naturally high" gemaakt dat ik voorwaar mijn schoenen en sokken uittrok, en bij wijze van persoonlijke nieuwjaarsduik, met mijn voeten in het water ben gestapt ! Net als op die 25ste juli 1954, maar die analogie is mij pas achteraf te binnen geschoten (verleden en heden hebben elkaar dus onbewust ontmoet). Overigens was het water deze keer behoorlijk koud. 's Avond gingen we lekker eten bij een ons ook al zeer vertrouwde wok-Chinees in de buurt van Mechelen. We wokken daar wel niet, want we hebben ons al lang bekeerd tot het (van oorsprong Japanse) Teppanyaki.
Met dit alles waren we uitstekend gewapend tegen de volgende dag, die de derde maandag van januari was, en waarvan de media ons nu al enkele jaren na elkaar proberen wijs te maken dat het de meest tot depressiviteit aanzettende dag van het jaar zou zijn - "Blue Monday" ! Volgens mij een non-nieuwsitem met een hoog monster van Loch Ness-gehalte. Hoewel ik allesbehalve als een onverbeterlijke optimist door het leven huppel, blijf ik heel de maand januari toch iets van de verwachtings- en illusievolle energie van het frisse, pas begonnen, nieuwe jaar voelen… Zeker als ik op het strand loop.
NASCHRIFT. Door het ontdekken van een ansichtkaart die ons gezelschap op 25 juli 1954 naar mijn grootmoeder Maria Ceuleers stuurde, ben ik er achter gekomen dat we die dag in... Blankenberge waren! (Naschrift toegevoegd op 12 januari 2013).
