Ja, dat is nu het voordeel van een pensionado te zijn… Het is woensdagvoormiddag 16 februari 2011, en "ineens" blijkt dit een zéér vroege voorjaarsdag te zijn : vrij zachte temperatuur, een zonnetje… Vanuit onze slaapkamer zie ik aan de overkant van de straat hoe in een perk aan het huis van wijlen mijn ouders de eerste kleurige bloempjes van deze lente zich in het zonlicht koesteren. Het zijn sneeuwklokjes en krokussen zegt mijn vrouw, die dit ontluiken van het nieuwe leven al eerder van nabij had aanschouwd (en op vlak van bloemen natuurlijk veel meer onderlegd is dan ik). Een tijdje geleden heb ik dat perk een flinke onderhoudsbeurt gegeven, met name de opgeschoten struiken stevig ingekort - en wie mij kent weet dat ik in het bijsnijden van gewas altijd zéér doortastend tewerk ga : na door mij op dit terrein gedane arbeid schrikt mijn omgeving steevast van het feit "dat er nog maar zo weinig overblijft". Ik ben dus zeer verheugd dat er in dat door mij onder handen genomen perk jong leven opschiet - maak mij zelfvoldaan de bedenking dat het dankzij mijn saneringswerk is dat deze kleine lieve bloemetjes nu de kans krijgen zich te ontplooien. Vol enthousiasme neem ik mijn fototoestel en schiet ik de straat over om ze op "de gevoelige plaat" vast te leggen. Ach ik weet het, de-eerste-bloemetjes-van-het-ontluikende-voorjaar, de-voorbodes-der-lente… al duizenden keren het onderwerp geweest van professionele fotografen, van semi-professionele fotografen, van goeie amateur-fotografen en van knoeiers-van-de-ergste-soort… Ik haal altijd meewarig de schouders op als ik op (vooral) senioren-webstekken de zoveelste "artistieke" opnamen zie verschijnen van bloempje zus en kleinkindje zo. Afgezaagd tot en met. Elke bloem en elk beest is al tot in den treure in beeld gebracht. Maar ja, het is sterker dan mezelf deze keer. Misschien omdat het mijn eerste voorjaars-voormiddag van het jaar is, of omdat ik dat perk op dit nieuwe leven heb voorbereid, of omdat dit wonder van de natuur zich in de tuin van mijn ouderlijk huis voordoet ? Of gewoon omdat ik in een onbestemde bui ben ? Frühlingsstimmen in mijn hoofd… ? Ik weet het niet. Le coeur a ses raisons… Mijn vrouw doet er nog een schepje bovenop, door me te vertellen dat de aanplantingen in dat perk destijds nog door mijn vader zijn gedaan… Ze weet natuurlijk hoezeer ik op instandhouding van het (voor)vaderlijk erfgoed ben gesteld…
En ja (ik herhaal :) dat is nu het voordeel een pensionado te zijn… dat ik het me op een mooie voorjaars-woensdagvoormiddag kan permitteren om in alle rust en ongedwongenheid enkele frisse gele en blauwe krokussen in mijn vaderlijk bloemen- en plantenperk te zitten fotograferen. Even denk ik met erbarmen aan mijn vroegere collega's, die nu aan het werk zijn… ach, wie les aan 't geven is, die is tenminste, -net als iemand die foto's van bloemen maakt-, nog bezig met iets dat enige relevantie en duurzaamheid heeft… maar de arme "vergaderaars"… daar heb ik echt mee te doen… het eindeloze gedram over competenties en andere onderwijskundige humbug die intellectueel o zo weinig voorstelt… niks voorstelt eigenlijk, vergeleken met frisse krokussen in de vroege voorjaarszon.
Bij het fotograferen valt het me op dat de zon nog erg laag staat (hoewel de voormiddag toch al een eind gevorderd is) en vrij lange en zware schaduwen maakt. Veel krokussen staan er niet, het gaat om enkelingen, we zijn ver van het gouden narcissenveld van William Wordsworth (en ik ga u ook niet met Keats thing of beauty om de oren slaan, wees gerust). Maar dat het om maar zo weinig krokussen gaat verhoogt nu net het bijzondere van hun aanwezigheid en van het moment. En zo zien we op de foto boven dit artikeltje dus : enige krokussen uit een door wijlen mijn vader aangelegd bloemenperk, gelegen aan het raam van de living van mijn ouderlijk huis, digitaal gefotografeerd op woensdag 16 februari 2011 in de voormiddag. Een unieke opname. Nergens anders te zien. Binnen enkele weken, -misschien eerder al-, zullen deze krokussen uitgebloeid zijn en enkel nog in de vorm van dit beeld voortbestaan. Zo beroemd als Van Goghs zonnebloemen zullen ze niet worden - maar toch : in woord en beeld voor even onttrokken aan de onverschillige gang van de wereld.
En ja (ik herhaal :) dat is nu het voordeel een pensionado te zijn… dat ik het me op een mooie voorjaars-woensdagvoormiddag kan permitteren om in alle rust en ongedwongenheid enkele frisse gele en blauwe krokussen in mijn vaderlijk bloemen- en plantenperk te zitten fotograferen. Even denk ik met erbarmen aan mijn vroegere collega's, die nu aan het werk zijn… ach, wie les aan 't geven is, die is tenminste, -net als iemand die foto's van bloemen maakt-, nog bezig met iets dat enige relevantie en duurzaamheid heeft… maar de arme "vergaderaars"… daar heb ik echt mee te doen… het eindeloze gedram over competenties en andere onderwijskundige humbug die intellectueel o zo weinig voorstelt… niks voorstelt eigenlijk, vergeleken met frisse krokussen in de vroege voorjaarszon.
Bij het fotograferen valt het me op dat de zon nog erg laag staat (hoewel de voormiddag toch al een eind gevorderd is) en vrij lange en zware schaduwen maakt. Veel krokussen staan er niet, het gaat om enkelingen, we zijn ver van het gouden narcissenveld van William Wordsworth (en ik ga u ook niet met Keats thing of beauty om de oren slaan, wees gerust). Maar dat het om maar zo weinig krokussen gaat verhoogt nu net het bijzondere van hun aanwezigheid en van het moment. En zo zien we op de foto boven dit artikeltje dus : enige krokussen uit een door wijlen mijn vader aangelegd bloemenperk, gelegen aan het raam van de living van mijn ouderlijk huis, digitaal gefotografeerd op woensdag 16 februari 2011 in de voormiddag. Een unieke opname. Nergens anders te zien. Binnen enkele weken, -misschien eerder al-, zullen deze krokussen uitgebloeid zijn en enkel nog in de vorm van dit beeld voortbestaan. Zo beroemd als Van Goghs zonnebloemen zullen ze niet worden - maar toch : in woord en beeld voor even onttrokken aan de onverschillige gang van de wereld.
