Eindelijk nog eens bij mijn dokter op bezoek geweest - dat was al geleden van juli vorig jaar. Toen had ik bloed laten trekken, en nu vond ik het stilaan toch wel de hoogste tijd om kennis te nemen van wat het labo aan de hand van het door mij geleverde sample met betrekking tot mijn status medicalis zoal uitgevlooid had.
Weliswaar had ik mijn arts destijds verzocht mij te waarschuwen indien het bloedonderzoek onverhoopt zou uitwijzen dat ik nog minder dan drie maanden te gaan had, en even weliswaar had ik van hem geen signaal in die zin ontvangen, maar nu hadden zich een aantal fysieke mankementjes opgestapeld, en dus achtte ik het ogenblik gekomen om eens langs te gaan voor een groot onderhoud, en liet ik mijn echtgenote een afspraak maken (trouwe lezers van dit blog weten dat ik lijd aan telefonobie, een diepe afkeer van het vaste toestel - ik heb al hemel en aarde bewogen om dat vermaledijde ding uit ons huis te krijgen, maar volgens mijn vrouw gaan dan ook het internet, de computer, de televisie, de elektriciteit, het warm water en nog een reeks andere voorzieningen uitvallen… ik denk dat ze wat overdrijft, maar goed, we hebben een compromis bereikt : het vast toestel is mogen blijven, maar het staat op een afgelegen plaats en zij wendt het aan).
Ja, hoe gaat dat met een mens : zolang je een drukke baan hebt zit je met zoveel professionele sores aan je hoofd dat je fysieke gesteldheid volkomen aan je aandacht ontsnapt. Maar als je dan pensionado wordt, dan heb je plots alle tijd om aan je gezondheid te denken, om er wat aan te doen - en vooral om er je zorgen over te maken.
Je begint met gedrevenheid te sporten en met naarstigheid in je tuin te werken, bent meer dan tevreden over zoveel inzet van jezelf, verwacht binnen de zes maanden weer over de blakende conditie van je 18 jaar te beschikken, en moet drie jaar later teleurgesteld constateren dat ondanks al je bewonderenswaardige ijver je spieren en gewrichten zich steeds maar strammer in de jicht-, de reuma- en de artritis-luren laten leggen.
Tot overmaat van ramp loop je bij al die trainingsarbeid ook nog allerhande fysieke letsels op, waar normaliter enkel topsporters zich op beroepen om weer eens forfait te geven voor één of andere wedstrijd. Bij mij begon het met het onverhoeds opduiken van een knobbel op de grote teen van mijn rechtervoet - naar ik vermoed ten gevolge van het dragen van zeer stevige, maar net iets te klein geworden oude bergschoenen bij de verwerking van bomen tot brandhout.
Ach, dacht ik nog, easy come, easy go, maar die wijsheid schijnt dus niet van toepassing wanneer het bobbels op grote tenen betreft - daar kan ik als ervaringsdeskundige inmiddels getuigenis van afleggen. Al zo'n drie jaar zit dat knobbelige zaakje daar, doet het pijn als ik in bad zit en mijn grote rechterteen plooi, en maakt het geen aanstalten om weer te verdwijnen.
So far, so bad, maar nu, zeer recent - ik schat zo'n twee weken geleden, ik had het niet meteen in de gaten - tekent zich verdorie plots ook een hard en pijnlijk bolleke af in de palm van mijn linkerhand! Mijn vrouw nam al het woord builenpest in de mond, maar ik gokte op een bloedklontertje, veroorzaakt door een stukgesprongen bloedvaatje - allicht bij het turnen de sporten van het klimrek wat te fanatiek omklemd…
Mijn dokter schudde het hoofd, morrelde wat aan mijn hand en vingers en concludeerde : een peesknobbel. Best mee naar de handchirurg gaan, adviseerde hij, heel uitzonderlijk kan zo'n gezwel wel eens kwaadaardig zijn, één van zijn patiënten was er ooit een been door kwijtgespeeld. Een been? Dat zal dan wel een knobbeltje op de voet zijn geweest, maar ja, dat had ik ook nog in petto… en dus stante pede even de schoen en de sok uitgetrokken…
Vervolgens ontstond een fase van verwarring omdat de aandacht van mijn dokter getrokken werd door een minuskuul bultje boven mijn op-één-na-grootste teen… zelf had ik dat nog nooit opgemerkt… de dokter pulkte er wat aan, maar verloor zodoende de grotere knobbel op mijn teen geheel uit het oog… enfin, ik moest ook mijn voet maar eens door de handchirurg laten bekijken… (al durf ik er een Omer op verwedden dat die zich terzake onbevoegd verklaart en collegiaal doorverwijst naar de voetchirurg, die moet toch ook wat beleg op zijn boterham verdienen).
De lust om mijn lijstje met mankementen zorgvuldig af te werken was mij inmiddels al danig vergaan, want mijn aversie voor chirurgen en soortgelijk ziekenhuisgedoe is al even groot dan die voor vaste toestellen - maar ja, er was natuurlijk nog dat bloedonderzoek. De dokter schoof me het rapport van het Laboratorium voor medische ontledingen onder de neus.
Die labo-mensen maken het je gemakkelijk hoor, die plakken zelf al een balkje op de topics waarvoor je te hoog dan wel te laag scoort. En ja, voor de schildklier zat ik er, voor de derde opeenvolgende keer al, weer aardig over. We zullen het bloedonderzoek deze keer daarop toespitsen zei mijn dokter - een inperking waar ik niet zo gelukkig mee was, want als ik bloed afsta heb ik liever dat het maximaal wordt benut, maar goed, we moeten allemaal een inspanning leveren om de kosten van de ziekteverzekering wat binnen de perken te houden.
Toen ik het labo-papier thuis op mijn bureau deponeerde zag ik dat er nog een waarschuwingsbalkje stond bij de triglyceriden en voorwaar ook één bij de eosinofielen! Die triglyceriden, daar was ik enigszins mee vertrouwd, die zijn gelinkt aan mijn hoog cholesterolgehalte (ik zal weer eens wat Crestor slikken, daar heb ik nog een voorraadje van). Maar de eosinofielen? Nooit van gehoord. Gauw eens even op het internet gekeken - en het spel zat op de wagen!
Eosinofielen zijn een bepaald type witte bloedcellen, leerde ik : als je er te veel van hebt dan heet dat eosinofilie (ook: eosinofielie) - dat klinkt heel logisch - en dàt ik er te veel van heb, het zal nog niet zijn zeker, je mag aan 4 % komen en ik zit aan 7 % - niet zo gruwelijk als de rate waarmee de Vlaamse regering de belasting op de inverkeerstelling van auto's opdrijft, dat is waar, maar toch stevig boven de limiet…
En wacht eens even : eosinofilie wijst op de één of andere zeldzame bloedziekte : symptomen zijn onder andere moeheid, spierpijn, nachtelijke transpiratie, jeuk… allemaal zaken waar ik meermaals last van heb - ja, vooral die moeheid, dat was trouwens één van de mankementen die ik bij mijn dokter al had aangekaart, volgens hem had dat met die schildklieraffaire te maken, maar nu weet ik wel beter, het moet aan die zeldzame bloedziekte liggen…
Hebt u dat nu ook, als u zo een lijstje met de symptomen van één of andere aandoening leest, dat u die zowat allemaal - op één of twee na - effectief blijkt te hebben? Goed, er was ook wat symptomatologie die ik (voorlopig) nog niet vertoon, die laat ik hier nu achterwege wegens irrelevant, maar… goh, die zeldzame bloedziekten, waar ik er dus allicht één van beet heb, die leiden dus wel tot allerlei verschrikkelijkheden hé, gaande van vergroting van de lever en de milt tot stoornissen in het hartritme en hartzwakte.
En ja, dat wil nu lukken, maar de laatste tijd heb ik soms een vage, onbestemde pijn in de hartstreek, en bovendien scheuten in mijn linkerarm, hetgeen er naar het schijnt kan op wijzen dat er een hartinfarct staat aan te komen… Hoelang zal dit zand-in-je-hand-blog nog bestaan zit u zich nu ongetwijfeld al af te vragen, en ik heb daar alle begrip voor, want het is een terechte bekommernis die mij na het lezen van die eosinofiele bloedziekten-website ook niet meer loslaat.
Goh, nu ik er aan denk : eigenlijk was ik vooral naar mijn dokter gegaan om een nieuwe dosis bloeddrukverlagers te laten voorschrijven, Nobitennetjes : ik neem er één per dag, en mijn voorraad was reeds een tijdje uitgeput, zodat ik me al verplicht had gezien een strookje te jatten bij mijn vrouw, die namelijk ook aan te hoge bloeddruk lijdt, zij het om een heel andere reden dan ik : bij haar komt dat omdat ze zich toch altijd zo snel over alles en nog wat opwindt en druk maakt (soms zelfs over mij), dat is bij mij geenszins het geval, ik ben de kalmte zelf, maak mij nooit ergens zorgen over, een echte stoïcijn - mijn hoge bloeddruk is aangeboren, een familiekwaal - mijn vader, grootvader, overgrootvader : allemaal ten onder gegaan aan hart en bloedvaten, daarom let ik dus extra op mijn bloeddruk : sober met eten en drinken (tamelijk sober toch, meestal), geen verzadigde vetten (behoudens uitzonderingen), veel bewegen (of toch vrij veel, enigszins), en als kroon op het werk elke avond een Nobitennetje voor het slapengaan, om de aders open te houden.
Hopelijk wordt ik nu bij een volgende uitstap of reis niet platgereden door een dronken Poolse vrachtwagenchauffeur die de file niet had zien staan, of val ik niet ten prooi aan een terroristische aanslag in de metro van Boortmeerbeek of elders, het zou jammer zijn, na al dat letten op mijn gezondheid… Als mijn uur dan toch gekomen is, dan nog liever door toedoen van de eosinofielen.
Goed, om mijn door die eosinofilie gekwelde zinnen wat te verzetten, stort ik mij op het sportnieuws. Wat luchtig gebazel, dat ontspant een mens. Maar wat lees ik? "Bart Wellens wordt morgen aan de kaak geopereerd". Bart Wellens, dat is toch die coureur die net voor het Belgische kampioenschap veldrijden ijlings in het ziekenhuis moest worden opgenomen met een zwaar hartprobleem dat hem ei zo na het leven kostte?
Kwatongen hadden het al over doping, maar wat bleek uiteindelijk de ware oorzaak van het onheil dat de sympathieke Bart had getroffen? Ik citeer letterlijk : "een infectie van de tandwortel in de rechterkaak"! En wat wil nu het geval? Dat ik al enkele weken, weliswaar niet permanent maar toch zeer geregeld, een zekere tandpijn waarneem in mijn rechterkaak! Ik had in dit verband zelfs al overwogen mijn controlebeurt bij de tandarts - gewoonlijk in maart, en weer iets waar ik niet bepaald met rock 'n roll in mijn hart naartoe trek - dit jaar wat te vervroegen - dus ik verzin hier echt niks hoor.
En ja, als ik deze kiespijn nu link aan dat reeds gesignaleerde, zeurderige gevoel aan mijn hart, en aan die onverklaarbare moeheid die in de namiddag wel eens de kop opsteekt… De stukken van de puzzel vallen op dramatische wijze in elkaar!
Hoeft het gezegd dat mijn vrouw onder de indruk was toen ik haar bij het middageten vertelde dat ik meer dan waarschijnlijk aan een zeldzame bloedziekte lijd, veroorzaakt door een te hoog gehalte aan eosinofielen, en dat deze kwaal via mijn rechterkaak langzaam oprukt naar mijn hart?
's Avonds kijken mijn echtgenote en ik naar het televisienieuws, gezellig samen in de sofa, beiden met onze te hoge bloeddruk (dat schept een extra band), ik daarenboven met mijn peesknobbel, mijn te veel aan eosinofielen en mijn zeldzame bloedziekte. "Met dit ijskoude weer duikt de kwaal van de wintertenen weer overal op", deelt de nieuwslezeres-van-dienst mee. "De beste manier om die te bestrijden bestaat er in een voetbad te nemen in je eigen ochtendurine", voegt ze er eigenwijs aan toe (ik denk dat het Birgit Van Mol was, anders toch best een fatsoenlijk meisje).
Ik vind het weerzinwekkend, maar mijn vrouw beaamt dat dit inderdaad een beproefde methode uit de volksgeneeskunde is. Wat mij echter nog meer verontrust is dat ik kort voor aanvang van het journaal een zekere jeuk voelde tussen de kleinste en de op-één-na-kleinste teen van mijn linkervoet, en het toen even door mijn hoofd flitste dat ik misschien wel wintertenen aan het ontwikkelen was!
"Je zou nog eens een humoristisch stukje op je blog moeten zetten", zegt mijn vrouw later op de avond. Wel ja, waarom niet? Een te hoge bloeddruk hebben, een peesknobbel hebben, eosinofilie hebben, een zeldzame bloedziekte hebben, een zeurderige tand hebben die weldra op fatale wijze het hart gaat verlammen, wintertenen hebben die enkel nog met ochtendurine te redden vallen… en dan nog eens eventjes de grapjas uithangen - moet kunnen. Ik had echter meer een klein doch ernstig theologisch-filosofisch vertoog in gedachten, met als thema : de onvolkomenheid der Schepping, zoals weerspiegeld in de mankementen van ons eigen lichaam.
Afbeelding : opvoering van Le malade imaginaire van Molière (1622-1673) in 1674, tijdens een feest gegeven door de Franse koning Lodewijk XIV ter gelegenheid van de verovering van Franche-Comté. Gravure van Jean Le Pautre (1618-1682) uit 1676. Met dank aan Wikimedia Commons.
