vrijdag 17 mei 2013

Een moment


De dingen zijn eenvoudig. Mensen maken de wereld ingewikkeld en druk.
Net terug van een vermoeiende groepsreis (nog altijd underslept) langs de overbevolkte en door het massatoerisme overwoekerde Golf van Napels, blik ik terug op een mei-vakantie van twee jaar geleden, toen mijn vrouw en ik in een villaatje aan de Nederlandse kust verbleven, en ik (in Domburg) het oeuvre van de dichter J. C. Van Schagen (1891- 1985) leerde kennen.
Op een luie zaterdagnamiddag schreef ik toen - in de tuin van ons vakantiehuisje, en min of meer geïnspireerd door de stijl/de geest van Van Schagen - een tekstje, een gedichtje (als men het zo noemen wil).
Ik schreef over het moment, over dàt moment.
Het leven bestaat uit momenten. Momenten zijn per definitie vluchtig, ze zijn zo weer voorbij.
Heeft het zin over momenten te schrijven? Ik denk het wel. Door er over te schrijven leg je ze vast. Je zet de vergankelijkheid - die altijd en overal aanwezig is, die alles doordringt en uiteindelijk vernietigt - even schaakmat. Even. En tot op zekere hoogte. Want momenten volledig beschrijven is moeilijk, allicht onmogelijk. En zelfs het exhaustief beschreven moment is niet het moment zelf.
Bij het lezen van de beschrijving is het moment al onherroepelijk voorbij. De beschrijving is slechts een schim van wat geweest is, een verwijzing naar wat was en niet meer is.
In de regel is ook bij het beschrijven ervan het moment zelf al voorbij. Want veelal zijn het momenten uit het verre of nabije verleden die we beschrijven.
Soms echter - en dat vind ik grappig, en eigenlijk ook wel een beetje bijzonder - gebeurt het schrijven over het moment op het moment zelf. Dat was dus het geval bij dit gedichtje. Het vastleggen van het moment maakte deel uit van het moment. 


Bloemetjes in de zon,
een vogel op het gras,
hoge bomen in de verte,
de roep van de koekoek,
en de zee.

Mollig vrouwtje 
vult een kruiswoordraadsel in.

Twee fietsen, waarvan ik
de zadels lager heb gezet.

Een glas limonade.

Lente in Zeeland,
zomers weer.

Zittend in een zeteltje,
in de tuin van ons bungalowtje.

Het zuivere zijn,
op zaterdag
de éénentwintigste mei,
van het jaar 2011.

De dichter J. C. Van Schagen
is op bezoek gekomen.


Foto boven de tekst: eigen opname, Oostkapelle, 21 mei 2011.
Zie ook mijn blogteksten Zeeland en Van Schagen van 27 mei en 3 juni 2011.